زبانحال حضرت رقیه سلام الله علیها با سر پدر
من دسته گـل پـرپـر گـلـزار حسینم من شـمع فـروزان شب تـار حسیـنم من کنج قـفـس مرغ گرفـتار حسینم من عـاشق دل باخـته و یـار حـسینم من کـعـبـۀ دل قـبـلـۀ جـان همه هـستم سـر تـا بـه قـدم آیـنـۀ فـاطـمـه هـسـتـم هر چند ستم دیده و مظلوم و صغیرم در گوشۀ ویرانه گرفـتـار و اسیـرم ای مـردم عـالـم مـشمـارید حـقـیـرم کز جانب سر سلسلۀ عـشق، سفـیرم با گـریـۀ پـیـوستـه و غـم هـای نـهـانـم حـاکـم به دل و جـان همه خـلق جهانم در بحر شرف گوهر یکدانه منم من بر شمع ولا سوخته پـروانه منم من بر اهل عـزا مـاه عـزاخـانه منم من امـیّـد دل عـاقـل و دیـوانـه مـنـم من من فـاطـمـۀ کـوچک و ناموس خـدایم پــیـغــامـبـر خــون تــمــام شـهــدایــم ای خـلـق گـرفـتـار بـیـائـیـد بـیـائـید در خـانۀ من دست گـدائی بگـشائـید بر دامن ویـرانـۀ من چهـره بـسائـید و زخاک درم رنگ غم از دل بزدائید من کـودکـم امـا به خـدا کودک وحـیـم در آل عـلـی فـاطـمـۀ کـوچـک وحـیـم اسلام، شفـا یافت ز خـون جگـر من توحـید، چراغی است ز آه سحر من بـگـذار بـخـنـدنـد به اشک بصر من وز چار طرف سنگ ببارد به سر من جـان دو جـهـان در بغـلم بـاز کـشیـده بـا دست خـدائـیـش ز من نـاز کـشیـده امروز اگـر گـوشۀ ویـرانه غـریـبـم رفته است ز کف سلسلۀ صبر و شکیبم بیـمـارم و بر درد همه خلق طبـیـبم جان بر کف و خود منتظر وصل حبیبم زود است که لب بـر لـب بابا بگـذارم تـا سـر به سـر شـانـۀ زهـرا بـگـذارم امشب شب وصل است دلم داده گواهی نوری به سویم پر کشد از قلب سیاهی خورشید به ویرانه سرایم شده راهی ویـرانـۀ من پُـر شـده از نـور الهـی آوای مـــنــادی بـه مـن زار رســیــده جـان پـیـشکـش آریـد که دلـدار رسیده یار آمده با طلعت همچون قمرش باز گردد زطبق باز به من چشم ترش باز روشن شده این خسته، چراغ سحرش باز ای دست، کمک کن که بگیرم به برش باز تـا روی ورا بـر روی قـلـبـم بگـذارد افـسوس که دستـم به بـدن تـاب نـدارد ای سر چه شد امشب به من زار زدی سر از لطف، بر این مرغ گرفتار زدی سر صد بار مرا کشتی و یک بار زدی سر چون بود که در خانۀ اغیار زدی سر در گوشۀ ویران، قمر من شدی امشب از لطف، چراغ سحـر من شدی امشب مهـمان منی سفـرۀ رنگـین مرا بین دست تهی و سیـنۀ سنگـین مرا بین رخـسار کبود و سرخـونین مرا بین در تـلخی غم لحظۀ شیرین مرا بین گر دست دهـد پـای دویـدن ز تو گیرم آن قـدر به دور تو بگـردم که بـمـیـرم بین عاشق صد بار زغم مردۀ خود را بر شانۀ جان، کوه ستم بردۀ خود را برگیر به بر طوطی افسردۀ خود را در گوشۀ ویران، گل پژمردۀ خود را صد کوه غم از کودک تو خم نکند پشت ای مونس جان درد فراق تو مرا کشت بگـذار رها گـردد، جان از بـدن من بـگـذار بود نـام تو آخـر سـخـن من بـگـذار شود پـیـرهـن من کـفـن من بگذار به ویـرانه شود دفـن، تن من دردا که عدو دوخت زخواندن دهنم را میثم بـرسـان بر هـمه عـالـم سخـنم را |